काठमाडौंको आकाश केही दिनदेखि धुवाँ–धुलो र आगोले ढाकिएको थियो। संसद् भवनदेखि दलका शीर्ष नेताहरूका घरसम्म डढेलो झैं फैलिएको जेनजी प्रदर्शनले मुलुक हल्लाइरहेको बेला नेपाली फुटबल नेतृत्वसमेत अप्रत्याशित चपेटामा पुगेको थियो।
-1757782135288.jpg&w=3840&q=75)
काठमाडौंका फुटबल मैदान खाली छन्। तर, बंगलादेशको ढाकामा भने नेपाली खेलाडीहरूको संख्या बढ्दै गएको छ।
माहोलमा अनौठो तरंग फुटबलमा पनि पस्न थाल्यो। सामाजिक सञ्जालमा अचानक ‘एन्फामा पनि क्रान्ति आवश्यक छ’ भन्ने ट्रेन्ड चल्यो।
नेपालले पछिल्ला भेटमा भुटानविरुद्ध राम्रो नतिजा निकाल्न नसकेको तथ्य पनि छ। गत वर्ष त्रिपुरेश्वरस्थित दशरथ रंगशालमा भएको यु–१६ मैत्रीपूर्ण खेलमा भुटानले नेपाललाई ५–१ को लज्जास्पद हार चखाएको थियो।
ड्रेसिङ रूममा खेलाडीहरूको अनुहार बुझ्न सकिन्छ। भारी पराजयपछि उनीहरू अलिक चिन्तित पक्कै छन्। तर, प्रशिक्षक श्रेष्ठ भने यसलाई सामान्य मान्छन्।
साफ महिला यु–१७ च्याम्पियनसिपमा नेपालका लागि एउटा अधुरो कहानी हरेक पटक लेखिन्छ– भारतविरुद्धको पराजय।
उनका शब्दमा, ‘नेपालमा फुटबल अलिकति प्रोफेसनल ढंगले नचलाएसम्म हामीले राम्रो नतिजा ल्याउन सक्दैनौं।’
लामाकै एक पोस्टमा गोलकिपर अविशेक बराल कमेन्ट् गर्छन्,‘देशमा फुटबल हुन्थ्यो भने सपना बेच्न लाहुर आउनु पर्ने थिएन !’
गत सिजनको विजेता बार्सिलोना फेरि पनि कसैले हराउन नसक्ने टोली बन्ने लक्ष्यमा छ। रियल मड्रिड भने कमजोर प्रदर्शनपछि नयाँ प्रशिक्षक जाबी अलोन्सोको आगमनसँगै पुनः लयमा फर्कने लक्ष्यमा छ।
डार्बिनको मौसम पनि खेलमा महत्त्वपूर्ण कारक बन्नेछ। बिहानको घाम मधुरो भए पनि दिउँसोमा यसको तिव्रता बढ्छ र हावाले बललाई असमान बाउन्स दिन सक्छ। यहाँको पिचमा सिम मुभमेन्ट हुने भएकाले ब्याटरका लागि सुरुआती ओभरमा खेल सजिलो हुनेछैन।
एक दशक अगाडिसम्म नेपाल क्रिकेटमा भर्खरै पाइला चालिरहेको मुलुक थियो। अब, ती पाइला ठूला टोलीसँग संवादका लागि ढोका ढकढक्याउने स्तरमा पुगेका छन्।
८० लाख रुपैयाँ मात्र छुट्याइएको फुटबल बजेट देख्दा प्रश्न उठ्छ– के यो बजेटले पेले, मेसी र रोनाल्डोभन्दा अब्बल खेलाडी उत्पादन हुन्छन् त?